स्वप्नात मी...!

पहाटे पहाटे स्वप्न मज पडले

स्वप्नात अवचित मज पंख फुटले 

घेतली  गरुडापरी  झेप  मी

उंच आकाशी चहूदिशी विहरले

गिरीशिखर मी जाऊन आले

सागर तटाकी मी न्हावून आले

मानस सरोवरी राजहंसास भेटून आले

स्वप्न माझे असे अनोखे...

सुख संतोष मज देऊन गेले !

©® सौ.पुष्पा पटेल " पुष्पम् "

क्षण प्रीतीचा

सख्या, हृदयाचा  कोंदणात

दरवळ तुझ्याच प्रीतफुलाचा

अलगद ओढून घे  तू मिठीत

भिजवून टाक क्षण आनंदाचा!

©®सौ.पुष्पा पटेल "पुष्पम्"

जीवलगा!

जीवलगा, तुझं अन् माझं नातं

"दो जिस्म एक जान है हम"

तू जिव्हाळा मी आपलेपण

तू विश्वास मी समर्पण

तू दिवा तर मी वाती

तू दिस अन् मी राती

तू  रत्नाकर मी सरिता

तू पाणी मी झरा वाहता

तू श्वास अन् मी आस

तू स्वप्न तर मी आभास

तू जीवनगाणे मी तराणे

तू चंद्र अन् मी चांदणे

तू क्षीरोदधि मी नीर

तू हृदय अन् मी शिर

कसे म्हणू मी हे वेगळे

हे बंध रेशमाचे जगावेगळे !

©®सौ. पुष्पा पटेल " पुष्पम् "

       मु.पो.म्हसावद

पहिलं प्रेम!

पहिल्या  प्रेमाची  गोष्टंच  न्यारी
देते ती आपल्याला फिलींग भारी
नव्या नवलाईची असते मज्जा खरी
करून आणते  कल्पनेची  भरारी!

पहिल्या प्रेमाची गोष्टंच न्यारी
कुरुपही दिसते  स्वर्गाची परी
तिच्या पेक्षा  हीच वाटते बरी
मनातच  म्हणतो,"लई  भारी"👌

©® सौ.पुष्पा पटेल "पुष्पम्"

माझी शब्दप्रीत...

वाटतं तितकं सोपं नाही बरं

गृहिणीला कवयित्री बननं

लाटणं असणा-या हातात लेखणी धरणं

अडचणी अनेक पण् ध्यास मात्र एक

कोंडलेल्या भावना कागदावर उतरवणं

कितीतरी चांगले विचार...

गरम फोडणीत मिक्स होतात 

कधी मिक्सरचा पात्यांमध्ये भरडले जातात

कधी कणिक मळतांना मळले जातात...

कधी साखरेचा पाकात अलगत घोळले जातात

अगदी सहजच...

तरीही ती धडपडते लिहायला

सोसलेलं,घेतलेलं,अनाहूत मिळालेले...

सुख कमी पण दुःख जास्त

मनाच्या कप्प्यात हृदयाच्या मलमली गाठोड्यात बांधलेले सगळं शब्दगंधाने परत द्यायला !

अनुभवलेलं विचार लेखनीतून मांडायला!

कधी यजमानांचा मार्गदर्शनाने

कधी समाजाच्या वर्तुळ परीघात राहून...

झटकून टाकते; लेखणीतील शाई झटकून टाकावी तसे...

मनातले मळकट दौर्बल्य एकेक अक्षरांनी उतरवते कागदावर !

धैर्याने...लढते प्रत्येक वळणावर... 

होते रणरागिणी वेळ आल्यावर 

स्वतःचे अनुभव सामर्थ्य घेऊन

 जन्मते तीची कला अष्टही आघाड्यांवर

 लढते ती होऊन नवदुर्गा!

विचार खड्गांचा खणखणाटातून दशदिशांना मग तिचाच बोलबाला !

©® पुष्पा पटेल " पुष्पम् "

पुष्पांची मांदियाळी

पुष्पांची मांदियाळी

होऊनी देव माझा रंगारी

टाकतो रोज प्रात:काळी

या  अंगणात  हो  माझा

पानाफुलांची सुबक रांगोळी

हे  स्वर्गसुख  बघतांना

आनंद अनुभवते मी दारी

आली सुख समाधानांची

मला भेटावया भक्तीवारी

भरुन  घेते मी डोळ्यात

कुंडीतली  शेवंती  गुणी 

पानापानांत हो बहरली

जाई - जुई   चहूबाजूंनी

कोप-यात  बघा मोगरा

मिरवतो त्याचाच  तोरा

बकुळी  मिरवीते  शेखी

प्रिय तिला केसांचा गजरा

चोर पाऊले येऊन देतो

सोनचाफा मंद परिमळ

मन  मोहवी  पुष्करिणी

सूर्य किरणांत श्वेतकमळ

काट्यासोबत  राहूनही 

सप्तरंगात फुले गुलाब

निराश  माझा  मनाची

तोच तर  राखतो आब

प्रीति  आणि  भक्तीची 

शिकवण   देते  तुळस

माझे तन मन ठेवी सुदृढ

फिरकू ना  देई आळस

माझा फुरसतीचा वेळ 

मज  वाटे  हर्ष  पर्वणी

पाने  फुले परिमळसंगे

प्रतिदिन मिळे मेजवानी

©® पुष्पा पटेल " पुष्पम् "

सख्या रे...

सख्या...नात्यातलं प्रेम

जणू कृष्णाच्या मुकूटातील मोरपीस

हळूवार जपतेय रे मी !

प्रीतिच्या श्रावणसरींत 

सप्तरंगी इंद्रधनु कवेत घेऊन

आनंदात चिंब भिजते मी!

तुझ्या हृदय फुलावर

शब्दसुमनांवर अलवार 

फुलपाखरू बनून बागडते मी!

कुणाचीही तमा न करता

होऊन लाट सागराची

तुझ्यात अल्लडपणे विसावते मी!

शेवटी काय...जीवन म्हणजे -

सुखदुःखाचा सप्तरंगी चलपट

विसरुन सारे बिंधास्त बघते मी!

आजची हिरवी पाने उद्याची पिवळी

ठेवते मी जाणीव...

ह्यालाच जीवन ऐसें नाव तुझी होऊन जगते मी!

©® पुष्पा पटेल " पुष्पम् "